DONGENSE VERHALEN

CDA kreeg antwoord op vraag over ‘rattenplaag in Dongen’

Volgens de gemeente Dongen is er geen Wet waarin staat beschreven wie er verantwoordelijk is voor bestrijding van de bruine rat. In de Wet Natuurbescherming wordt daarbij onderscheid gemaakt tussen overheden en inwoners. ‘ In zijn algemeenheid zijn overheden in eerste aanleg verantwoordelijk voor het openbaar domein en zijn inwoners in eerste aanleg verantwoordelijk voor hun terrein en eigendom. De Wet Publieke Gezondheid schrijft voor dat de gemeente onderzoek dient te doen en in ernstige gevallen dient op te treden tegen ongedierte -plagen als de volksgezondheid in gevaar komt. In de Wet Natuurbescherming staat vervolgens uitgelegd welke bestrijdingsmiddelen niet mogen worden ingezet. De gemeente antwoordt hiermee een van de vragen van het CDA. De factie van de partij maakt zich zorgen om de toenemende signalering van de bruine rat in verschillende gedeelden van het dorp

Lijm als ‘vang- of bestrijdingsmiddel’ mag bijvoorbeeld niet worden gebruikt door overheden. Bij zeer ernstige overlast kan ontheffing aangevraagd worden bij de provincie.

Op basis van het aantal meldingen is er volgens de gemeente geen conclusie te trekken dat er binnen de gemeente Dongen sprake is van een rattenplaag. Cijfermatig wordt dit in het antwoord op de CDA-vragen onderbouwd : ‘In de eerste helft van 2020 zijn er 24 meldingen van ratten ontvangen en dat cijfer wijkt niet af ten opzichte van andere voorafgaande jaren. Van de 24 meldingen in 2020 kwamen 10 meldingen van de ecologische zone aan de Berlagestraat. De overige 14 meldingen komen van diverse andere plaatsen in Dongen’ aldus het antwoord van het college

De gemeente heeft van geen instanties een opdracht op opmerking gekregen dat er risico’s zitten aan het huidige rattenbestand. Men spreekt van risico’s van de aanwezigheid van grote hoeveelheden ratten, als er schade wordt geconstateerd, zoals knaagschade aan kabels, leidingen en buizen. Als er sprake is van gezondheidsklachten, komt de gemeentelijke verantwoordelijk ook in zicht. Daar is nu geen sprake van. De GGD heeft op dit mosnet nog geen actieve signalen gegeven over risico’s voor de volksgezondheid.

Uit de antwoorden op de CDA -vragen blijkt dat alle meldingen die binnenkomen via de website of BuitenBeter-app worden geregistreerd en bewaard. ‘ Ter plaatse wordt gekeken of er sprake is van graaf- of knaagschade. Wanneer er aanleiding is, wordt bij de GGD advies gevraagd met betrekking tot de volksgezondheid. Als de volksgezondheid niet in gevaar is en er is geen graaf- of knaagschade, dan mag de gemeente niet bestrijden’

Als mensen rattenoverlast constateren en dit bij de gemeente melden, wordt een folder afgegeven waarin wordt geïnformeerd over wat zij zelf kunnen doen om aantrekken van ratten te voorkomen. In de folder staat informatie over de opslag van voedsel voor huisdieren, opslag van huisvuil en het voeren van eenden of vogels. Ook eventuele buurtbewoners van een melder ontvangen deze folder. Maatregelen zijn meestal het meest effectief als in een omgeving door buurtbewoners gezamenlijk maatregelen worden genomen.

Het CDA doet de suggestie dat de gemeente een rattenvanger in dienst zou kunnen , eventueel samen met de samenwerkende gemeenten in het Hart van Brabant ‘, maar zoals uit de antwoorden al blijkt, mag de gemeente alleen én met ontheffing bestrijden als er sprake is van een risico voor de gezondheidszorg of graaf- en knaagschade. ‘Het aannemen van een rattenbestrijder is daarmee weinig zinvol ‘.

De gemeente Dongen neemt wel preventieve maatregelen. Zo worden slootkanten bijvoorbeeld extra gemaaid, waardoor de omgeving daarvan onaantrekkelijk wordt voor de bruine rat.

Vuilnisbakken in het openbaar domein worden zeer regelmatig geleegd en zwerfafval wordt actief opgeruimd. Aan bewoners in de omgeving van Atledo en Bas Dongen zijn er speciale kisten met klemmen ter beschikking gesteld aan bewoners om in te zetten in de omgeving van Atledo en BAS Dongen.

In haar antwoorden wijst het college er op dat voor inwoners er minder beperkende maatregelen in de bestrijdingsmethoden zitten dan voor de gemeente. Bewoners mogen op eigen terrein zelf klemmen of inloopvallen plaatsen. De gemeente wist er wel op dat het risico van klemmen en vallen is, dat andere dieren zoals katten, honden en zelfs vogels klem komen te zitten en bijvoorbeeld kinderen zich kunnen bezeren aan klemmen en vallen. Bewoners mogen geen klemmen in het openbaar gebied plaatsen.

Lekker de natuur in op de mountainbike, klussen in en om het huis, de foto’s eindelijk eens in mappen doen en vaker oppassen op de kleinkinderen. Binnenkort heeft hij er tijd voor, want Wil van Sunten trekt bij het aanbreken van de zomervakantie de schooldeuren definitief achter zich dicht en gaat genieten van zijn pensioen.

Na zijn opleiding aan de Pedagogische Academie begon Wil drieënveertig jaar geleden zijn (Dongense) onderwijscarrière op basisschool Heilig Hart. In die tijd was het nog gebruikelijk dat basisscholen speciaal opgeleide leerkrachten hadden voor muziek, handvaardigheid en gymnastiek. “Eigenlijk vond ik dat de leukste tijd: ik gaf gymles aan alle leerlingen van de school, zestien klassen in totaal. Omdat ik de leerlingen ieder jaar terug zag, zag ik ze letterlijk en figuurlijk groeien. Het was fantastisch om te zien hoe leerlingen zich ontwikkelden.” Naast zijn baan als gymdocent besloot Wil parttime een opleiding aan de Sportacademie te gaan volgen. “Ik werkte vier dagen op de Heilig Hartschool en op vrijdag en zaterdag ‘zat’ ik zelf in de schoolbanken op de KALO.” Na een sabbatical (op studiegebied) van een jaar besloot Wil naast zijn werk als leraar de parttime opleiding aardrijkskunde aan het toenmalige Moller Instituut te gaan doen. “Het was te doen, op dat moment had ik zelf nog geen kinderen.’’

Na onderwijsbezuinigingen in de jaren ’80 werd Wil leerkracht op basisschool De Noorderpoort. Meneer Wil stond niet meer de hele dag in sporttenue in de gymzaal of op het sportveld, maar gaf de hele dag alle lessen aan zijn eigen klas. In 1987 pakte hij zijn oude stiel gedeeltelijk weer op. “In die tijd was ik vier dagen in de week meester Wil in mijn eigen klasje op de Noorderpoort en één dag in de week was ik gymdocent op de Heilig Hartschool.’’

Het jaar 2000 bracht een nog grotere ommekeer teweeg: Wil werd docent op het Cambreur College en werd meneer Van Sunten. “Ik had zin in een nieuwe uitdaging en besloot te reageren op een advertentie in BN de Stem. De eerste twee jaar was ik fulltime docent aardrijkskunde, later kreeg ik, op eigen verzoek ook gymuren.” Wil maakte deel uit van het brugklasteam van het toenmalige Junior College en dat paste hem goed. ‘’Na mijn tijd in het primair onderwijs was het leuk om te zien hoe leerlingen van groep 8 veranderden in brugwuppen. Meteen werd ik mentor van klas 1. Omdat ik altijd een dakpanklas m/h of h/v had, zorgde dat aan het eind van het schooljaar nog wel eens voor teleurstelling bij ouders wiens kind niet naar de ‘hoogste’ schoolsoort zou gaan. Dat waren moeilijke gesprekken.’’

In de loop der jaren heeft Wil veel veranderingen gezien bij leerlingen. “Als gymdocent ervaar ik dat leerlingen moeilijker in beweging te krijgen zijn. Dat heeft aan de ene kant te maken met het bewegingsonderwijs op de basisschool, maar aan de andere kant ook met de jeugd zelf. Ze hebben tegenwoordig veel andere dingen waarmee ze zich bezighouden, zijn lang niet allemaal lid van een sportclub en dat merk je: leerlingen hebben minder energie, bewegen minder en ook het gewicht neemt toe.’’

In zijn jaren op het Cambreur stond Wil niet alleen in de gymzaal of op het sportveld. In ‘zijn’ lokaal C09 doceerde hij steevast aardrijkskunde met de ramen open, want ‘zuurstof is heel belangrijk.’ Zijn stem draagt ver en daarom waren Wils gloedvolle betogen al op het schoolplein te horen. Bij zijn leerlingen stond hij jarenlang bekend als de aardrijkskundeleraar die de handstand deed in de klas. Dat veranderde echter toen zoon Robin na een geslaagde stageperiode een aanstelling kreeg als gymdocent op het Cambreur College. Sindsdien hebben leerlingen les van de ‘jonge’ of de ‘oude’ meneer Van Sunten. “Ik heb het nooit als een beperking gezien om op dezelfde school te werken, eerder als een verrijking. Ik ben echt trots op de manier waarop Robin het aanpakt. Toen hij een sportklas wilde opzetten bijvoorbeeld, spraken we daarover aan de keukentafel.”

Hoewel hij inmiddels de nestor van het mavoteam is, is Wil allesbehalve oud: hij zit nog boordevol energie en de actualiteit is volop aanwezig in zijn lessen. “Ik vind het geweldig dat de schoolleiding me de nieuwste materialen liet gebruiken. Het werken met een digibord en de recentste digitale methode heeft mijn lessen echt verrijkt. Daarnaast hield ik tijdens de lessen mijn leerlingen (en mezelf) actief met een balletje. Leerlingen moesten het balletje vangen en kregen vervolgens 10 seconden om een antwoord te geven. Daarna gooiden ze het balletje weer terug. Ze kregen drie kansen om het balletje te vangen (en dan moesten ze natuurlijk wel opletten), maar na drie missers moest er een tegenprestatie geleverd worden: een liedje zingen of tien push-ups doen.’’

Serieus in het lesgeven, maar tussendoor had hij tijd voor grapjes. Collega Koen Verstegen illustreert dit met een paar voorbeelden: “Zo hoorde je regelmatig ‘Silence I kill you’ (naar Jeff Dunham) in zijn les of hij bonkte met een aanwijsstok op de grond en bij het holle gedeelte in de buurt van zijn bureau grapte hij dan tegen leerlingen dat daar stoute leerlingen begraven waren.’’

Hoewel hij een groot voorstander is van de digitalisering van het onderwijs, is Wil minder gecharmeerd van telefoons in het lokaal. “Het blijft een eeuwige strijd om mobieltjes in de telefoonhotels te krijgen. Voor leerlingen is het geluid van hun mobieltje het welbekende belletje van Pavlov. Ze moeten altijd meteen reageren, moeten altijd bereikbaar zijn. Hun hersenen raken overprikkeld en ze moeten eerst acclimatiseren voordat de les kan beginnen, ze hebben geen rust in het hoofd. Ik vind dat een zorgelijke ontwikkeling.”

Als Wil straks het Cambreur verlaat, zijn de banden met de school nog niet helemaal verbroken. Zowel zoon Robin, als Wils eega Lia ( Remedial Teacher/ dyslexiecoach) blijven verbonden aan het Cambreur. Hoewel Wil van zijn vrijheid gaat genieten, zullen schoolse zaken nog steeds aan keukentafel besproken worden.

Door Rinus Krijnen

Op 17 juni is Walter de Bruijne plotseling overleden. Walter was een bekende Dongenaar. 11 Jaar lang was hij prins van het onvolprezen Peeënrijk en onder zijn bewind is bijv. de lampkesoptocht bedacht en een blijvertje gebleken. Ook was Walter betrokken als bestuurslid van het Park Vredeoord en deed hij vrijwilligerswerk in museum De Looierij. Vooral zijn creatieve kwaliteiten kon hij bij het park en het museum inzetten.
Hij was ook actief als motorrijder lid van de Bokse Bikersz en lid van carnavalsvereniging De Bøxskusz. Walter was een verwoed skiër en regelmatig te vinden in de bergen van Zwitserland.
Vanwege zijn grote netwerk kon je met Walter niet fatsoenlijk door Dongen lopen of rijden. Continu werd hij door Jan en alleman aangesproken en hij nam daarbij uitgebreid tijd voor een praatje als het even kon. Door een hersentumor en een operatie die daarop volgde die niet helemaal goed uitpakte. kreeg Walter problemen met concentratie, geheugen en zijn linkeroog. Dat brak hem vaak op en zorgde er ook voor dat hij geen betaalde baan meer kon uitvoeren. Dat heeft de afgelopen jaren flink aan hem geknaagd.

Na zijn overlijden werd opgeroepen om de peeënvlag halfstok te hangen. Een oproep waaraan veel Dongenaren gevolg hebben gegeven. Ook de vraag om een erehaag te vormen in de Weide -waar hij woonde- werd massaal opgevolgd. Honderden mensen stonden langs de kant met een bloem te applaudisseren toen de stoet van motoren en de lijkauto langs kwamen.
De uitvaartdienst was vanwege de coronacrisis slechts te bezoeken voor familie en enkele intimi.
Groepen mensen konden een link krijgen van een livestream vanuit het crematorium in Tilburg. Zo hebben zij de aangrijpende en emotionele dienst op afstand toch kunnen volgen.
Met Walter de Bruijne verliest ons dorp een grootse, creatieve, doortastende en creatieve Dongenaar. Hij zal enorm gemist worden.

Beste Dongenaren,

Het valt ons bijzonder zwaar om u te moeten mededelen dat deze week is overleden zuster Rafaël Kops (82), Algemene Overste van de Congregatie van de Zusters Franciscanessen van Dongen. Op het middaguur van 10 juni is ze plotseling van ons heen gegaan, in het 59^ste jaar van haar professie.

We zijn intens verdrietig. We halen kracht en troost uit de sterke band met onze Overste, onze Zuster, onze Vriendin ook. We zijn dankbaar voor alles wat ze voor ons heeft gedaan en betekend. We herinneren haar als een kundig bestuurder, een intelligente vrouw, een sterke persoonlijkheid, iemand met passie die enorm betrokken was bij alles wat in haar omgeving gebeurde.

Francisca Johanna Kops werd geboren op 3 maart 1938. Dat was in Wageningen, maar al snel keerde ze met haar familie terug naar Brabant, naar Oosterhout, waar ze opgroeide en naar school ging. Ze was de oudste in een gezin met 10 kinderen. Van jongs af aan zorgde ze voor anderen en leerde ze om te gaan met verantwoordelijkheid, plichtsbesef, discipline.

In 1958 trad ze in bij de Congregatie van de Zusters Franciscanessen van Dongen. Daarmee had ze haar plaats en haar rust gevonden. Ze ontplooide haar talenten op tal van manieren. Vanaf 1985 was ze onze Algemene Overste.

Zuster Rafaël was voor ons een bron van inspiratie. Ze was duidelijk en authentiek. Ze kende de Bijbel als geen ander en had een grote religieuze diepgang. Dat werd ondersteund door haar universitaire opleiding theologie en haar meer dan uitstekende geheugen.

Als bestuurder was ze in staat om problemen snel en duidelijk te doorgronden. Ze had een brede kijk op de wereld. Ook al waren veranderingen soms nog zo groot en de toekomst nog zo onzeker, ze zag altijd nieuwe kansen. Ze was optimistisch en accuraat. Ze studeerde graag. Tot het laatst toe las ze graag boeken, ook in haar vrije tijd, want ze hield van verdieping en het verruimen van haar blikveld.

Elke maand organiseerde ze bijeenkomsten. Daarbij werd een religieus thema behandeld of ze nodigde mensen uit die een maatschappelijk verhaal te vertellen hadden. Zo kregen we als congregatie een beter inzicht, in de parochie, in de Dongense samenleving en het werk van bijvoorbeeld de Heemkundekring, Parkplezier, DongenIce, Eagle Shelter, Arm in Arm. Ze wilde rechtstreeks contact met de mensen om zo de inhoud beter te leren kennen. Ze vond het belangrijk dat er goede contacten waren met de gemeente. De gesprekken met de burgemeester waren haar ontzettend lief.

Zuster Rafaël heeft zich in bijzondere mate ingezet voor het onderwijs en de zorg in Dongen. Ze was onderwijzeres, maar ook pastoraal werker. Vanuit haar geloofsovertuiging legde ze een grote nadruk op samen. Ze geloofde heel erg in de zin van het leven en de kracht en waarde van religieus leven. De Franciscaanse spiritualiteit was daarbij leidinggevend.

Veel Dongenaren kenden Zuster Rafaël. Maar Zuster Rafaël kende ook heel veel Dongenaren. Als ze naar buiten ging, had ze altijd veel aanspraak. Dat vond ze fijn. Vele jaren maakte ze elke ochtend een wandeling. Ze viel extra op, omdat ze daarbij gebruik maakte van stokken voor nordic walking. Steeds liep ze precies dezelfde ronde, want ze wilde er zeker van zijn dat ze na een uur op tijd weer terug was voor de dienst in de kapel.

Zuster Rafaël had een lange staat van dienst en stond goed bekend in religieuze kring. Door andere congregaties werd ze regelmatig gevraagd als gespreksleider of spreker bij bijeenkomsten. In het verleden was ze voorzitter van de Konferentie van Nederlandse Religieuzen (KNR). Ook in de Franciscaanse wereld was ze goed bekend en werd ze gerespecteerd.

In het laatste jaar voelde ze haar gezondheid afnemen. Ze wist dat haar leven ineens afgelopen kon zijn en daar was ze niet bang voor. Voor de toekomst werd alles goed geregeld: ouderenzorg en personeelszorg. Dat is in handen gelegd van stichting Maria-oord. Ze voelde zich erg verantwoordelijk en zocht steun bij de juiste deskundigen. Die vond ze ook, want daar had ze een goede neus voor.

Tot het laatst toe, zeker in deze moeilijke periode van corona, was ze waakzaam over ons en onze gezondheid.

In de vrede en de barmhartigheid van Christus moge ingaan, Zuster Rafaël Kops.

Op maandag 15 juni 2020 wordt de uitvaart gevierd in de kapel. Dat is in besloten kring.

De Congregatie van Zusters Franciscanessen Dongen,
Hoge Ham 25, Dongen

Gert Jan Vereggen 65 jaar en al 50 jaar achter de stoel.

Als er iets te vieren valt, wordt dat veelal uitgebreid gevierd. Zeker in de familiekring van Gert Jan Vereggen, de uitbater van kapsalon Vereggen aan de Gerardus Majellastraat. Afgelopen 21 mei werd hij 65 jaar, een mijlpaal in het leven van een hardwerkend iemand. In het verleden mocht je dan stoppen om te gaan genieten van je pensioen. In ons land moet je tegenwoordig, om van vadertje Drees te kunnen gaan trekken, nog een aantal jaartjes doorwerken om de AOW te kunnen incasseren. Gelukkig is Gert Jan niet de man om bij deze bereikte mijlpaal het kappersgereedschap aan de wilgen te gaan hangen. Hij gaat waarschijnlijk records breken. Want na 50 jaar knippen en scheren is het nog niet genoeg. ,,Ik ga lekker door, maar wel een aantal uurtjes minder werken.” Overigens grossiert deze kapsalon in jubilea. Werd 2 jaar geleden nog broer Corné in het zonnetje gezet omdat hij toen 35 jaar in dienst was bij Gert Jan, afgelopen Pinksteren was dochter Patty precies 20 jaar in dienst bij haar vader.

Hulpje begon in Tilburg met inzepen

In 1970 begon Gert Jan in Tilburg als leerling. ,,Als 15-jarige mocht ik oude mannetjes inzepen, waarna de baas met het mes de heren glad scheerde.” Dat deze leerling zich het vak al snel eigen maakte, werd twee jaar later bekroond.

,, Als 17-jarige, tijdens de heren kappers VAK, behaalde ik drie keer een tweede plaats op het NK. Dit is zelfs op het Polygoon bioscoopjournaal geweest,” vertelt de jubilaris trots. Hij vertrok als 17-jarige van Tilburg naar de Haagdijk in Breda, zijn volgende werkgever. Het Dongens avontuur brak aan toen Peter Visser, dameskapper op het Europaplein, toentertijd een herenkapper vroeg. ,,Ik heb daar twee jaar heel fijn gewerkt. Een prima baas, hij dameskapper en ik de herenkapper.” Nadat Gert Jan in die twee jaren tijd bij Peter Visser al zijn papieren had gehaald, kwam de interesse om als zelfstandige te gaan beginnen.

,,Ouders gevraagd om broer Corné te sturen.”

,,De heer Floor Schellekens, toenmalig eigenaar van dit pand, bood mij in 1976 het voorste gedeelte aan. Ik heb dat met beide handen aangepakt.” Zeven jaar heb ik hier alleen gewerkt. Het werd toen tijd voor personeelsuitbreiding. ,,Ik vroeg mijn ouders om broer Corné te sturen, die in Etten Leur in een kapsalon werkte. ,,Mijn moeder raadde mij dit af. Nooit van z’n leven doen! Je hebt zo ruzie!” Gert Jan moet hier, na 37 jaar samenwerken, nog steeds om lachen. ,,De eerste vijf minuten ruzie of woordenwisseling moet nog komen!”

De klantenkring breidde zich gestaag uit. Ook steeds meer dames wisten de weg naar kapsalon Vereggen te vinden. Vandaar dat dochter Patty in 2020 het team kwam versterken.

Vader en moeder Vereggen hadden niets met het kappersvak

Deze echte Dongense familie had van oorsprong niets met het kappersvak. ,,Mijn Pa was terrazzowerker. Hij was vloerenlegger in de bouw. Wij waren thuis met zeven broers en zussen.” Zes kozen voor het kappersvak.

,, Er zitten nu tien Vereggens, ook kinderen en kleinkinderen, in het kappersvak.” Nog steeds komt Gert Jan iedere dag fluitend naar beneden, leest de krant en begint rond half acht met het knippen van de eerste klant.

,,Zwart plafond in de zaak, kan dat wel?”

Gert Jan kijkt met wisselende gevoelens terug op de afgelopen verplichte Coranasluiting. ,,Het ritme, bakske koffie, krantje lezen en hup de eerste klant knippen, was er niet meer.” Na twee dagen kwam het grote besluit: ,,We gaan de tent updaten.” Stylist zoon Gerben en dochter Patty gingen zich er mee bemoeien. ,,Dat viel niet mee voor mij,” biecht Gert Jan op. ,,We leggen er een zwart plafond in,” stelden zoon en dochter voor, want dat was volgens hun in en staat heel chique. ,,Ik ben achteraf heel blij met het resultaat!”

Veel anekdotes: op de Harley de baard laten knippen

Gert Jan, Corné en Patty, en uiteraard ook echtgenote Toos die achter de schermen veel hand- en spandiensten verricht, zijn weer blij hun klanten te mogen begroeten. ,,Er gebeuren hier altijd wel ludieke dingen. Het is hier gemoedelijk, maar dat gaat op dit moment niet. Hopelijk is dat snel veranderd.” Eén van de anekdotes is zelfs op foto vastgelegd en hangt levensgroot in de salon. Iedere vrijdag komt een klant zijn baard laten knippen. Deze fervente motorrijder rijdt een Harley. ,,Waarom kom je niet eens met jouw motor hierbinnen, blijf erop zitten terwijl ik jouw baard knip?,” was de vraag aan de klant die inmiddels 44 jaar trouw de kapsalon bezoekt. Zogezegd, zo gedaan. Het geheel werd op de gevoelig plaat vastgelegd en siert nu de wand in de wachtruimte. Traditie is ook de zaterdagmorgen, met een vers warm worstenbroodje en een bakske koffie voor de vroege vogels.

Toekomst?

,,Ik kan er moeilijk afstand van nemen,” realiseert Gert Jan terwijl hij voor zich uit tuurt. ,,Ik ga wel een aantal uurtjes minder werken. De klanten zijn mijn leven,” besluit de Gouden Kapper, die onlangs 50 jaar achter de stoel stond en niet van ophouden weet.

“WELKE SPREUK OP UW TEGEL”

Van­daag is de eerste dag van de rest van je leven.

Brutale hebben de halve we­reld, de niet ‑brutale dus de andere helft.

Het is vervelend om oud te worden, maar toch de enige manier om lang te leven.

Zoals elke week naar Mac Donalds gaan je geen hamburger

maa­kt, maakt elke ­zondag naar de kerk gaan je nog geen chris­ten.­

Als je alleen nalaat wat verkeerd is, doe je niet ge­noeg, maar het helpt wel.

Verstandig spreken is vaak moei­lijk, maar ver­standig zwij­gen vaak nog moeilijker.

Als je je nek uit­steekt, vergeet dan het hoofd op die nek niet.

We gaan met onze aarde om, of we er nog een in reserve heb­ben.

Als je niet wilt vallen, ga dan vast lig­gen.

Paardenkrach­ten waren een stuk minder gevaarlijk, toen alleen de paarden ze nog had­den.

Wees braaf en vrees de wijsvin­ger van je buren.

In een goede familie gebeurt niet wat in de beste families voor­komt.

Een kruiwagen is er om te kruien,niet om gekruid te wor­den.

Laat de zon ook door de kleine raampjes schijnen.

De doorn krijgt water omwille van zijn roos.

Wij hebben niet te weinig tijd, maar wij verspil­len te veel

Heb je wat gegeven of heb je alleen maar ge­ruild.

Wie bang is voor de wolven, moet het bos niet ingaan.

In tijden van storm, komen schuim en wrakhout boven drij­ven.

Zui­nigheid, als de bodem in zicht komt,is te laat.

Als we voor­deel trekken uit ziek zijn, blijven we ziek.

Met je eigen wijsheid, en een hart vol liefde kom je ook ver.

Of je aan de goede kant staat, licht er maar aan, aan welke kant je staat.

Doe iets meer dan je plicht, precies je plicht doen, is net iets te weinig.

De langste afstand tussen twee punten is, bureaucratie.

Men zegt, fluistert de boze tong.

Een onsje mond houden, doet het beter dan een ton uitleg­gen.

Het leven is als een kinderhemd, kort en bescheten.

Wie niet weet is even blind als iemand die niet kan zien.

Wees vertrouwd, maar vertrouw niemand.

De televisie heeft menige deur geopend, vooral van koelkasten­

Niets is onmogelijk voor degene die het niet zelf hoeft te doen.

Er zijn weinig mensen die mens zijn.

De enige zekerheid in het leven is, de dood.

Geluk is een halte tussen te veel en te’ weinig.

De beste schoonheidscrème is een goed geweten.

De tijd vliegt zegt u, helaas de tijd blijft, wij vliegen.

De grote vissen eten de kleine.

Er verdrinken er meer in het glas, dan in de zee.

Elk heeft genoeg in zijn eigen tuin te wieden.

In de kleinste potjes zit de beste zalf.

Wie niet te raden is, is niet te helpen.

Het lot valt altijd op Jonas.

Wie op zijn zestigste nog alles kan wat hij deed op zijn twintigste, deed niet veel op zijn twintigste.

Teveel drinken op de gezondheid van een ander, brengt de eigen gezondheid in gevaar.

Het ellendige van echte bescheidenheid is, dat je er niet over kan opscheppen.

Geld is een goede dienaar, maar een slechte meester.

Alles is op loopafstand, als je de tijd maar neemt.

De ouderdom begint steeds later, naarmate je ouder wordt.

Een sneeuwbal en het lasterwoord, groeien onder het rollen voort.

Rijdt nooit sneller, dan je beschermengel vliegen kan.

Eén van de nadelen van niets te doen hebben is, dat je er niet even van kan uitrusten.

Wie niet oud wil worden moet zich jong doden.

Waar god een kerk sticht, bouwt de duivel een kapel.

Geld is niet alles volgens degene die het zat hebben.

De man wikt, doch de vrouw beschikt.

Vreemde ogen dwingen ook al niet meer.

De geest is gewillig en het vlees ook.

Drank maakt meer kapot dan je lief is; maar de televisie ook.­

Een man denkt altijd iets langzamer dan zijn vrouw praten kan.

U komt er wel achter als u er voor komt.

Wie geeft wat hij heeft, is alles kwijt.

Als de nood hoog is, dan heeft de buurman nog wel een pint­je.

Oost west; thuis is het ook niet alles.

Vele kleintjes maken een groot huishouden.

De onhandigen vallen in de lift nog van de trap.

Al wat van jou is, is van mij en wat van mij, is daar blijf jij af.

Eerlijk delen is; ikke alles en jij niets.

Zij is geluk­kig en ik ben getrouwd.

Zonder geluk breekt niemand zijn been.

Zo het klokje thuis tikt, tikt het in de kroeg ook.

Tob nooit.

Hij zag het licht, want zijn lamp ging uit.

Wie een kuil graaft voor een ander, zweet zich te barsten.